Γιατί άραγε χάθηκε ο διάλογος μεταξύ μας ;
Πλέον αν παρατηρήσουμε σωστά τις ανθρώπινες συμπεριφορές , είναι ξεκάθαρο πλέον , πως μεταξύ μας οι άνθρωποι πάψαμε να συζητάμε. Και δεν συζητάμε γιατί δεν έχουμε μάθει το πιο σπουδαίο. Να ακούμε .....
Μπορεί να φαίνεται , μπορεί να δείχνουμε πως ακούμε μα , δεν ακούμε τελικά , ούτε με υπομονή , ούτε με προσοχή .
Η τέχνη της συζήτησης , απαιτεί να κρατηθεί σε επίπεδο σοβαρότητας και ευγένειας για τον συνομιλητή μας. Λογομαχίες , διαξιφισμοί , επιμονή σε κάτι που θέλουμε να επιβάλουμε στους άλλους , λυπάμαι αλλά αυτό μας διαχωρίζει πολύ από μια επί της ουσίας βαθιάς και όμορφης συζήτησης .
Ας φαντάζει απλό όλο αυτό , δεν είναι... Δεν είναι καθόλου , γιατί ο καθένας πιστεύει πως είναι άριστος ομιλητής , και στην πρώτη ευκαιρία που θα διαφωνήσει κάποιος , θα πρέπει να νικηθεί , να εξοντωθεί γιατί από τη στιγμή που διαφώνησε και μετά τον θεωρεί αντίπαλο και πρέπει , επιβάλλοντας τις δικές του πεποιθήσεις ,αντιλήψεις να τις αποδεχθεί και αυτό, σε καμία περίπτωση , δεν έχει σχέση με την ανταλλαγή απόψεων .......και την χαρά που αντλούμε από μια συζήτηση ..
Να αναφέρω εδώ κάτι που μου έχει χαραχθεί στην μνήμη μου..Ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος ( φιλόλογος και συγγραφέας 1901-2004 , είχε γράψει :**Οι καιροί δεν αφήνουν την καρδιά να φτάσει στα χείλη , το αίσθημα , την ιδέα να γίνουν άνθη του λόγου . Το σύγχρονο λεξιλόγιο πλουτίζεται μόνο με κάποιους τεχνικούς όρους. Κατά τα άλλα , όλο φτωχαίνει . Όπως η επιστολογραφία , έτσι και η συνομιλία είναι μορφές του παρελθόντος . Ο ασθματικός ρυθμός του σύγχρονου βίου και το προοδευτικό άδειασμα της ψυχής στενεύουν τα όρια της επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους . ****
Και εδώ προβληματίζομαι . Είναι άραγε ο διάλογος ζήτημα εκπαίδευσης ;
Από την εμπειρία μου , ο διάλογος στην εκπαίδευση πρέπει να καθιστά τον διδασκόμενο , να έχει πρωτοβουλία , αυτενέργεια και αίσθημα ευθύνης σε μια συζήτηση. Να είναι ικανός να νιώσει προβληματισμό , να δημιουργηθούν στοχασμοί , να υπερασπίζεται τις απόψεις του και τα επιχειρήματα του , όχι ταπεινώνοντας τους άλλους , αλλά να γνωρίζει πως δεν ανήκει σε μια κιβωτό γνώσεων μα σε μια ανταλλαγή τοποθετήσεων μέσα από μια συνδιάλεξη !.
Από μόνο του λοιπόν όλο αυτό μειώνει τον κίνδυνο να μείνει άγονη μια συζήτηση , αλλά να αφήσει έδαφος για να πλάθει ήθος μέσο του διαλόγου , να αναπτύξει τις ικανότητες τις κρίσης μας και να τονώσουμε μέσα από τη συζήτηση , τα συναισθήματα της αποδοχής της γνώμης των άλλων.
Καταλήγω λοιπόν , πως για να μάθουμε να συζητάμε , πρέπει να μάθουμε ποια είναι τα συναισθήματα που δημιουργεί μια συζήτηση !!!!!!!!!!!
Ας συζητάμε λοιπόν ! Ας βάλουμε τη συζήτηση στην καθημερινότητα μας , στη ζωή μας και στην ,μέρα μας !
Ας συζητάμε λοιπόν με φίλους , συγγενείς , με γείτονες , στην εργασία μας , και όπου βρίσκουμε μια ευκαιρία για συζήτηση !!!
Άρθρο : Μάγια Γιατράκου : Δημοσιογράφος ΕΣΔ – στον τομέα της Εκπαίδευσης και των Επιστημών και του Τουρισμού .
