Βιομηχανία... διαγνώσεων παιδιών με
«μαθησιακές δυσκολίες»
Ένα μεγάλο Ρεπορτάζ που το Κοινοποιούμε και Εμείς στην Ένωση Συντακτών Διαδικτύου και το Προβάλουμε κι Εμείς , κόντρα στα Μεγάλα Συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την εξυπηρέτηση των Διαγνώσεων Για Παιδιά Με Μαθησιακές Δυσκολίες .
Πλήρης ανάλυση Για την Ένωση Συντακτών Διαδικτύου : Παναγιώτα Βασιλοπούλου : Αξιωματούχος Δημοσιογράφος της ΕΣΔ – Αστυνομικός και Δικαστικός Ρεπόρτερ στην Εγκληματολογία Η ανάλυση μου για το μεγάλο ζήτημα , που έχει να κάνει με μεγάλα συμφέροντα : "Βιομηχανία διαγνώσεων παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες" της ΕΦ.ΣΥΝ και της αρθρογράφου Ντάνι Βέργου, θα ήθελα να μου αναφέρετε και να τεκμηριώσετε την δική σας άποψη για αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα.
Σε αυτή την εργασία πρέπει να γράψω τη δική μου άποψη και να την τεκμηριώσω , όσον αφορά '' Τη Βιομηχανία Διαγνώσεων Παιδιών με Μαθησιακές Δυσκολίες'' . Επειδή αναφέρετε σε ένα ''Αναλυτικό ρεπορτάζ στην «Εφημερίδα των Συντακτών» '' της Ντάνι Βέργου , μελετώντας προσεχτικά το ρεπορτάζ , ξύπνησε ο δημοσιογράφος μέσα μου και δεν μπορώ να τον κοιμίσω. Από που να ξεκινήσω και τι να πρώτο παραθέσω .
Η λέξη '' Βιομηχανία '' παραπέμπει από μόνη της σε εκμετάλλευση , και πόσο δε σε ένα τόσο μείζον θέμα , που είναι η ανεξέλεγκτη αύξηση των Διαγνώσεων των Παιδιών με Μαθησιακές Δυσκολίες σύμφωνα με επίσημα ποσοστά που αναφέρονται στο πλήρες ρεπορτάζ .
Είναι άραγε τα ποσοστά τόσο μεγάλα επειδή υπάρχει μια βιομηχανία πίσω από αυτό ή επειδή πλέον εξοικειωθήκαμε με τον τομέα των μαθησιακών δυσκολιών και με ότι συνεπάγεται αυτό ; Υπάρχουν όντως τόσα παιδιά που πάσχουν από μαθησιακές δυσκολίες και δεν το είχαμε αναγνωρίσει ή όντως οι διαγνώσεις γίνονται ανεξέλεγκτα χωρίς τις απαραίτητες κρατικές δομές για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τα οικονομικά ή τα πραγματικά συμφέροντα ενός παιδιού , της πρόληψης και της αντιμετώπισης των μαθησιακών δυσκολιών και της έγκαιρης παραπομπής του παιδιού για διάγνωση ;
Όμως εδώ το ρεπορτάζ παραθέτει στοιχεία , πως δεν υπάρχουν δημόσιες διεπιστημονικές ομάδες που θα έχουν την επίσημη , κρατική ευθύνη για ένα πόρισμα που θα εγγυάται την ύπαρξη όντως της Μαθησιακής Δυσκολίας, της υπερκινητικότητας , της διάσπασης προσοχής , του αυτισμού ,ενός παιδιού κι όχι μια διάγνωση αμφισβητήσιμη και θολή όπως '' Διάχυτες Μαθησιακές Δυσκολίες ''' στα πλαίσια εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων.
Η δική μου άποψη λοιπόν είναι σύμφωνη με όσα έχουν τεθεί , από ειδικούς του χώρου στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ , μέσα από τη συλλογή στοιχείων , της αξιότιμης Ντάνι Βέργου , που έχει αναλύσει , με αποδεικτικά στοιχεία στο ρεπορτάζ της , τους παράγοντες που συμβάλουν στο πρόβλημα των υπερδιαγνώσεων , που αγγίζει το ποσοστό κατά προσέγγιση του 30% αντί του 2- 4% .
Το ότι από την άγνοια '' όπως τονίζει στο ρεπορτάζ '', φτάσαμε στην υπερδιάγνωση είναι το κεντρικό ζήτημα του προβληματισμού της , επίσης στο ρεπορτάζ της, φρόντισε να μιλούν λοιπόν για το πρόβλημα της βιομηχανίας των διαγνώσεων , έγκυροι και υπεύθυνοι επιστήμονες , που και οι ίδιοι αναλύουν με εγγύτητα πως πρόκειται για μια βιομηχανία διαγνώσεων. Όμως δεν μένουν μόνο σε αυτό , αλλά και στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν υπόψη, από το κράτος . για μια σωστή δημόσια και κρατική δομή όσο αφορά όχι μόνο τις διαγνώσεις αλλά και την θεραπεία των περιπτώσεων , όχι από ιδιώτες αλλά από κατάλληλα στελεχωμένα ΚΕΝΤΡΑ Ψυχικής Υγείας και Ιατροπαιδικά Κέντρα και Νοσοκομεία , από καταρτισμένους επιστήμονες στον δημόσιο τομέα που ατονεί , στον τομέα των Μαθησιακών Δυσκολιών κ.τ.λ .
Ειδικά σε αυτό το ζήτημα δεν μπορεί να ανθίζει οικονομικά ο ιδιωτικός τομέας και να υστερεί ο δημόσιος . Είναι άσκοπο να τροφοδοτεί ο δημόσιος τομέας , οικονομικά τον ιδιωτικό , ειδικά όταν μπορεί το Υπουργείο Παιδείας και Υγείας να εξασφαλίσει λύσεις , που θα είναι λειτουργικές σε συνεργασία με τους επιστήμονες που γνωρίζουν το ζήτημα ,για τα κακός κείμενα του και τις ανάγκες αυτές , που πρέπει να ληφθούν υπόψη πρώτιστα ως αρχή της λύσης και εν συνεχεία σε μια πλήρη εφαρμοσμένη λύση της παθογένειας της εκμετάλλευσης που υπάρχει στη Βιομηχανία των Διαγνώσεων.
Κι εδώ συμφωνώ απόλυτα με την κυρία Ντάνι Βέργου , που ερεύνησε εις βάθος και με στοιχεία το ουσιαστικό πρόβλημα και αναφέρει πως πρέπει να μπει ένα φρένο σε όλο αυτό :
Η δική μου γνώμη είναι πως μέχρι να ξεκαθαριστούν όλα αυτά τα ζητήματα θα υπάρχει μια σύγχυση πάνω σε αυτό το ζήτημα ,που βλέπω πως πάλι η Ελλάδα , βασανίζει τα παιδιά της και τους επιστήμονες της ,και ως συνήθωςδεν έχει το Κράτος υπεύθυνη στάση ως προς τις διαγνώσεις σε μια σύγχρονη Ελλάδα , με αποτέλεσμα , να χάνετε άδικα χρόνος μέχρι να λυθούν τα κακός κείμενα . Αν ενεργούσε υπεύθυνα και με ταχύ ρυθμό , στη λύση των κακώς κειμένων ,όπως το παλεύουν οι επιστήμονες για τη λύση των προβλημάτων δεν θα υπήρχε η εκμετάλλευση που επιτήδειοι λειτουργού υπόγεια , τρόπον τινά εγκληματούν , για οικονομικό όφελος εις βάρος των παιδιών , αν μιλήσω για οικονομικό έγκλημα λευκού κολάρου της φαρμακευτικής βιομηχανίας Novartis , όπου έριξε στην αγορά το '' Χάπι της Υπακοής'' ως απάντηση στη ΔΕΠΥ , της φαρμακευτικής ουσίας ριταλίνη , μέσα από μια μεγάλη καμπάνια, μιας εταιρίας που κατηγορήθηκε για σκάνδαλο , υποπτεύομαι πως παίρνει όντως μεγάλες διαστάσεις η Βιομηχανία των Διαγνώσεων . Το γράφω επιφυλακτικά γιατί η υπόθεση τηςNovartis και το τι συνέβαινε ακριβώς , δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα με απόφαση Δικαστική , όμως οι επιστήμονες , ξεκαθαρίζουν πως είναι μόνο για σοβαρές βαθμού περιπτώσεις η λήψη της ριταλίνης και πρέπει να υπάρχει πριν από τη χορήγηση του , σοβαρή κλινική εξέταση . Προς τι λοιπόν μια καμπάνια για ένα χάπι , αφού όταν είναι επιστημονικά απαραίτητο θα χορηγηθεί ως απτή λύση και απαραίτητη , και ρωτώ προς τι λοιπόν η καμπάνια ;
Όλοι στην Εγκληματολογία λίγο πολύ ξέρουμε , για τα συμφέροντά τα οικονομικά , των φαρμακευτικών εταιριών , και η νοοτροπία για να ληφθεί ένα φάρμακο , πόσο δε νευρολογικής πάθησης , γιατί κρίνεται απαραίτητη η λήψη του και πληρεί τα τρία ΑΑΑ δηλαδή , το ότι αν αρνηθώ από λάθος νοοτροπία να το πάρω δεν θα θεραπεύσω την Υγεία μου , τα 3 ΑΑΑ λοιπόν σημαίνουν πως :
Αναγνωρίζω ,
Αποδέχομαι
Αντιμετωπίζω
Αναγνωρίζω πως πάσχω , Αποδέχομαι ότι πάσχω και Αντιμετωπίζω το πρόβλημα Υγείας γιατί χωρίς φαρμακευτική αγωγή δεν αντιμετωπίζεται. Πόσο λοιπόν στα παιδιά που ο οργανισμός τους είναι αθώος και μια απόφαση για τη λήψη ενός φαρμάκου , οι επιστήμονες γιατροί είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι , πριν χορηγήσουν ένα χάπι σε ένα παιδί και πολύ προσεχτικοί , πόσο δε όταν αυτό το χάπι προκαλεί εξάρτηση , όπως η φαρμακευτική ουσία ριταλίνη στα παιδιά .
Το Ρεπορτάζ γράφτηκε και κοινοποιήθηκε στις :
από την Εφημερίδα των Συντακτών . Έκτοτε δεν έχω ερευνήσει πια εξέλιξη υπάρχει στο ζήτημα αυτό και τι μέτρα λήφθηκαν μετά την κοινοποίηση του ρεπορτάζ , όμως η άποψη μου είναι , πως επειδή ακόμα σπουδάζω το αντικείμενο αυτό , η εργασία αυτή, με έφερε πιο κοντά στο πρόβλημα , και συνεχίζω να μαθαίνω , έτσι η τεκμηρίωση της άποψης μου πως οι Έλληνες επιστήμονες δίνουν μάχη για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα , χειρίστηκαν το ζήτημα με μεγάλο σθένος, και πίεσαν το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του και μια σημαντική αρχή έγινε . !
Εγώ , τώρα διδάσκομαι για την Σχολική Ψυχολογία και μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου , δεν έχω την κατάρτιση να βάλω βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο με δικά μου Ρεπορτάζ και έρευνες στο επίμαχο αυτό ζήτημα να κάνω τα απαραίτητα τηλεφωνήματα , να επικοινωνήσω με τους αρμόδιους να βάλω κάτω τα στοιχεία και να βρω τις εξελίξεις που υπήρξαν μετά το ρεπορτάζ του ανοίγματος του φακέλου '' Βιομηχανία των Διαγνώσεων'' και ποιες λύσεις δόθηκαν από το κράτος, γιατί αυτό απαιτεί μεγάλη έρευνα , έτσι παραμένω στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ και γράφω πως η άποψη μου είναι , πως συγχαίρω την κυρία Ντάνι Βέργου , τον παιδοψυχίατρο Δημήτρη Αναγνωστόπουλο , τον Ψυχίατρο Θεόδωρο Μεγαλοοικονόμου , και τους Ψυχολόγους Μιχάλη Παπαδόπουλο και Νάνσυ Παπαθανασίου , γιατί για τους ίδιους , που είναι ο τομέας τους κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία και έβαλαν βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο , όχι επιφανειακά , αλλά ουσιαστικά και στη ρίζα του , και άνοιξαν το φάκελο με τις υπεράριθμες διαγνώσεις στις Μαθησιακές δυσκολίες , στη διάσπαση προσοχής με υπερκινητικότητα ( ΔΕΠΥ ) και αυτισμό , με στοιχεία και μεγάλη έρευνα τους .
Συγχαρητήρια , και από δημοσιογραφικής θέσης που κατέχω ,θα το κοινοποιώ με σκοπό , ότι όσο πιο πολύ δημοσιότητα δίνεται από υπεύθυνους δημοσιογράφους , τόσο πιο πολύ βάζουμε όλοι μας ένα λιθαράκι για να μην μένουν τόσο σοβαρές έρευνες στην αφάνεια !
Απλώς συγχαρητήρια σε όλους τους για την τόσο σπουδαία ανάλυση , έρευνα τους και συνεργασίας μεταξύ τους και της Εφημερίδας των Συντακτών που κοινοποίησε και δημοσίευσε χωρίς φόβο το Αναλυτικό Ρεπορτάζ της Ντάνι Βέργου ! Αυτή είναι η δική μου άποψη !
Παναγιώτα Βασιλοπούλου
ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ :
Βιομηχανία... διαγνώσεων παιδιών με «μαθησιακές δυσκολίες»
Η «Εφ.Συν.» ανοίγει τον φάκελο μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση προσοχής, με ή χωρίς υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ) και αυτισμός και διερευνά πώς από την πλήρη άγνοια φτάσαμε στις υπεράριθμες διαγνώσεις, με αποτέλεσμα ως χώρα να κατέχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ στις μαθησιακές δυσκολίες, με συχνότητα που προσεγγίζει το 30%, ενώ θα έπρεπε να κυμαίνεται στο 2-4%.
Το βάρος καλούνται να σηκώσουν τόσο οι οικογένειες όσο και το σχολείο, ενώ η διαχρονική απουσία του «δημόσιου» από το εν λόγω πεδίο οδήγησε στην άνθηση του... ιδιωτικού.
Για κατασκευασμένα ποσοστά αλλά και σύνδρομα (βλέπε ΔΕΠΥ) μιλούν στην «Εφ.Συν.» ο παιδοψυχίατρος Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, ο ψυχίατρος Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου και οι ψυχολόγοι Μιχάλης Παπαδόπουλος και Νάνσυ Παπαθανασίου.
Περικυκλωμένα τα παιδιά. Από τις «μαθησιακές δυσκολίες» που περιλαμβάνουν όλα τα «δυσ-» (δυσλεξία, δυσαναγνωσία, δυσορθογραφία, δυσγραφία, δυσαριθμησία, δυσφασία), τη διάσπαση προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα, αλλά και τον αυτισμό.
Διαγνώσεις που σαρώνουν τη σύγχρονη Ελλάδα. Η επιστημονική κοινότητα αμφισβητεί τόσο τη συχνότητα των «μαθησιακών δυσκολιών» που προσεγγίζει το 30% (!) στη χώρα μας, ενώ θα έπρεπε να κυμαίνεται στο 2-4%, όσο και τα ίδια τα σύνδρομα, όπως τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) – διεθνώς γνωστή ως Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD).
Στη βάση των τωρινών επιστημονικών δεδομένων, λένε οι επιστήμονες, οι υπεράριθμες διαγνώσεις κινδυνεύουν να υποκρύπτουν πρωτίστως οικονομικά κίνητρα και να μην υπηρετούν τα πραγματικά συμφέροντα του παιδιού.
Ο Γιώργος είναι μαθητής της πέμπτης Δημοτικού. Πέρσι η δασκάλα κάλεσε τη μαμά του και της είπε ότι «πάσχει από ΔΕΠΥ».
Η... διάγνωση της δασκάλας βασίστηκε στο ότι ο Γιώργος «δεν συγκεντρώνεται στο μάθημα, δεν... το ένα, δεν... το άλλο». Η μαμά ρώτησε και τις άλλες μαμάδες, και διαπίστωσε ότι η δασκάλα είχε πει τουλάχιστον στις μισές πως «το παιδί χρειάζεται να το δει ειδικός». Αποφάσισε να μην τρέξει το παιδί της στους ειδικούς.
Η Χαρά είναι 9 χρόνων και πηγαίνει στην τρίτη Δημοτικού. Η δασκάλα της είπε στη μαμά της ότι«το παιδί έχει πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί από ειδικούς».
Η μαμά της Χαράς συμβουλεύτηκε παιδοψυχίατρο ο οποίος την καθησύχασε.
Η μαμά της Χαράς συμβουλεύτηκε παιδοψυχίατρο ο οποίος την καθησύχασε.
Ο Γιώργος έχει φέτος δάσκαλο ο οποίος δεν τον αντιμετωπίζει σαν «προβληματικό» και η δασκάλα της Χαράς έκανε πίσω μετά τη συμβουλή του παιδοψυχίατρου.
Ωστόσο, οι γονείς των δυο αυτών παιδιών δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση, αφού η συντριπτική πλειονότητα των γονιών μπαίνουν στην περιπέτεια των «ειδικών».
Όπως οι γονείς της Μαρίας και του Νικόλα.
Η Μαρία είναι 13 χρόνων. Διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ στα 6 της χρόνια από τη δασκάλα και από ειδικό κι έκτοτε παίρνει ριταλίνη.
Ο Νικόλας, σήμερα μαθητής της πέμπτης Δημοτικού, διαγνώστηκε με δυσλεξία στην πρώτη και από τότε κάνει 3 συνεδρίες την εβδομάδα σε ιδιωτικό κέντρο έναντι 1.000 ευρώ τον μήνα!
Η Μαρία είναι 13 χρόνων. Διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ στα 6 της χρόνια από τη δασκάλα και από ειδικό κι έκτοτε παίρνει ριταλίνη.
Ο Νικόλας, σήμερα μαθητής της πέμπτης Δημοτικού, διαγνώστηκε με δυσλεξία στην πρώτη και από τότε κάνει 3 συνεδρίες την εβδομάδα σε ιδιωτικό κέντρο έναντι 1.000 ευρώ τον μήνα!
Μόδα!
Ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Παιδοψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Παιδικής και Εφηβικής Ψυχιατρικής, μιλάει στην «Εφ.Συν.» για μόδα:
«Ξαφνικά έγινε της μόδας κι έχουμε τρομακτική αύξηση παγκοσμίως των μαθησιακών δυσκολιών. Εάν πιστέψουμε τα στοιχεία, τότε η χώρα μας κατέχει παγκόσμιο ρεκόρ με 30%.Το ποσοστό των δυσλεκτικών παιδιών στη χώρα μας αγγίζει το 27%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία προ πενταετίας, αριθμός που σήμερα έχει αυξηθεί» σημειώνει, διαπιστώνοντας «παράλογο ποσοστό διαγνώσεων» που καταδεικνύει ότι «κάτι κάνουμε λάθος όλοι μας. Πριν ξεσπάσει αυτή η λαίλαπα το ποσοστό κυμαινόταν μεταξύ 2-4%, ενώ αντίστοιχα στην Ευρώπη μεταξύ 4-7%».
Το ίδιο παρατηρείται και στις διαγνώσεις αυτισμού και ΔΕΠΥ:
«Κάθε παιδί που αργεί να μιλήσει, που δεν επικοινωνεί κατά την εκτίμηση κάποιων με τον τρόπο που θα έπρεπε, το τοποθετούν στο περιβόητο φάσμα του αυτισμού και ξεκινούν οι ειδικές θεραπείες. Ξαφνικά έχουμε μία επιδημία αυτισμού. Και βέβαια, μην ξεχνάμε το άλλο μεγάλο κομμάτι, των διαγνώσεων υπερκινητικών παιδιών. Στην Ελλάδα, που δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα υπερκινητικότητας, ξαφνικά αποκτήσαμε παιδιά υπερκινητικά».
«Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και μας ωθούν να επαναθεωρήσουμε το εκπαιδευτικό σύστημα», προσθέτει. «Όταν όμως από τη μία ο γονιός αγωνιά από την πρώτη στιγμή για τις άριστες επιδόσεις του παιδιού του και το παιδί αποκλίνει από αυτόν τον στόχο, αυτό αποσυντονίζει, με αποτέλεσμα την αναζήτηση μιας άμεσης λύσης. Όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη μας ότι κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό χρόνο επώασης και ανάπτυξης, τότε δημιουργείται χώρος για να “βαφτίσουμε” με περισσή ευκολία το παιδί προβληματικό. Από την άλλη, υπάρχει ο χώρος των κέντρων μάθησης λόγου και εκπαίδευσης που επεκτείνεται με ρυθμούς γοργούς»,σημειώνει ο Δ. Αναγνωστόπουλος.
«Αρκεί να αναφέρουμε ότι η χώρα μας μετράει 6-7 χιλιάδες λογοπεδικούς, ενώ πίσω από όλο αυτό υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που θέλει να επιβιώσει».
«Ανύπαρκτες» οι δημόσιες παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες
Ο ψυχίατρος Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, από τους πρωτεργάτες της αποασυλοποίησης της Λέρου, εργάστηκε στο Δρομοκαΐτειο, στο Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου και στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, αναδεικνύοντας μεθόδους και προγράμματα ριζικής αποδόμησης και υπέρβασης των ιδρυματικών πρακτικών.
Μιλώντας στην «Εφ.Συν.» επιβεβαιώνει την υπερδιάγνωση των μαθησιακών δυσκολιών, του αυτισμού, της υπερκινητικότητας και διάσπασης προσοχής και μιλάει για τεχνητό, κατασκευασμένο ποσοστό.
«Αν οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας για ενηλίκους -πέραν του ποιοτικά άκρως προβληματικού χαρακτήρα τους- είναι ποσοτικά ανεπαρκείς και άκρως υποστελεχωμένες, η ποσοτική ανεπάρκεια και υποστελέχωση ισχύει στη νιοστή για τις παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες».
Πράγματι, το «Δημόσιο» αποτελείται από ελάχιστα Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα και ακόμα λιγότερες μονάδες νοσηλείας. Τα Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα είναι, και ήταν ανέκαθεν, τόσο υποστελεχωμένα, που, ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις των λειτουργών που εργάζονται σε αυτά, ούτε τις αξιολογήσεις δεν προλαβαίνουν να κάνουν - γι’ αυτό και η καθυστέρηση στα ραντεβού ξεπερνάει το εξάμηνο!
Και το κυριότερο: τα Κέντρα αυτά δεν παρέχουν θεραπείες (πλην ελαχίστων, πολύ ειδικών περιπτώσεων - και όχι όλα).
Κάνουν μόνο διάγνωση/αξιολόγηση και «συνταγογραφούν» τις προτεινόμενες θεραπείες (λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ψυχοθεραπεία, μαθησιακή στήριξη κ.λπ.), οι οποίες αναγκαστικά θα πρέπει να γίνουν σε ιδιωτικά κέντρα.
Ο ιδιωτικός τομέας
Αυτή η κατάσταση, που επιδεινώθηκε με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, έκανε συνεπώς το σύστημα των παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών να συγκροτηθεί με συστατικό του στοιχείο την ανάθεση της πλειονότητας των θεραπειών στον ιδιωτικό τομέα.
«Είναι η εσαεί απουσία του “Δημόσιου” από το εν λόγω πεδίο που οδήγησε στην άνθηση του ιδιωτικού, με όλες τις συνεπαγόμενες παρενέργειές του, την ίδια στιγμή που αυτή η συγκρότηση του συστήματος δημιούργησε και εδώ, όπως παντού, τους γνωστούς «παράλληλους» ή «υπόγειους» διαύλους μιας κακοήθους συνέργειας δημόσιου - ιδιωτικού τομέα και τροφοδότησης του δεύτερου από τον πρώτο», εξηγεί ο Θ. Μεγαλοοικονόμου.
Η διαδικασία είναι η εξής: Οι γονείς παίρνουν μία γνωμάτευση-βεβαίωση από έναν δημόσιο φορέα και με βάση αυτή λαμβάνουν ένα ποσό από τον ασφαλιστικό φορέα για να προχωρήσουν στη θεραπεία (λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κ.λπ.) στα ιδιωτικά κέντρα. Τα χρήματα αυτά, βέβαια, δεν είναι ποτέ αρκετά για την ολοκλήρωση της θεραπείας, αλλά λιγότερα από τα μισά που απαιτούνται. Έτσι -όσοι έχουν- βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να κάνει το παιδί τους την ενδεδειγμένη θεραπεία. Για όσους δεν έχουν, ισχύει το γνωστό «όπου φτωχός κι η μοίρα του».
Φάρμακο, η εύκολη «λύση»
Οι δάσκαλοι, καθηγητές κ.λπ., εξουθενωμένοι οι ίδιοι εργασιακά και μισθολογικά, έρχονται συχνά σε μεγάλη δυσκολία να διαχειριστούν καταστάσεις που δημιουργούνται στην τάξη από κάποια «διαφορετικά» ή «προβληματικά», όπως αμέσως χαρακτηρίζονται, παιδιά.
Παιδιά που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την επιθυμητή πρόοδο της τάξης, δυσκολεύονται στη μάθηση και λειτουργούν διαταρακτικά.
Παιδιά ανήσυχα, απρόσεχτα, που δεν «υπακούν», δεν ολοκληρώνουν τα καθήκοντά τους, δεν συμμορφώνονται, δεν έχουν θέληση, χάνουν τα πράγματά τους, είναι παρορμητικά, ακατάστατα, ενοχλητικά, μιλάνε πολύ, διακόπτουν τους άλλους, μπερδεύονται στα πόδια των άλλων.
Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της σχολικής τάξης, αλλά είναι για όλους μας ανεκτά στον ανοιχτό χώρο, σε μια πλατεία ή στην παραλία.
«Ο κίνδυνος είναι να διοχετευθούν προς τα σύνδρομα και τις δυσκολίες ένα μέρος των προβλημάτων, των δυσκολιών και της μοναξιάς παιδιών, γονιών και δασκάλων, που δεν ακούγονται και δεν φροντίζονται “αλλού και αλλιώς”», λέει ο Θ. Μεγαλοοικονόμου και προσθέτει:«Ο ειδικός και το φάρμακο κινδυνεύουν να παρουσιάζονται ως η μόνη και εύκολη απάντηση σε όλα τα κακά, που δεν βρίσκουν πραγματική απάντηση στο κοινωνικό πεδίο».
Οι απαντήσεις που επικεντρώνονται στη φαρμακολογική ή τη θεραπευτική παρέμβαση συλλαμβάνουν και απαντούν στο πρόβλημα μονοδιάστατα και απλοποιητική, αντιμετωπίζοντάς το ως ατομικό, ψυχολογικό/βιολογικό πρόβλημα.
Το σχολείο ως τέτοιο, η οργάνωσή του, η λειτουργία του, οι στόχοι του, το περιεχόμενο και η μεθοδολογία της διδασκαλίας, οι σχέσεις ανάμεσα σε διδάσκοντες και διδασκόμενους, το «κλίμα» και η «ατμόσφαιρα» μέσα στην τάξη, η καλλιέργεια της δημιουργικότητας, της συμμετοχής και της πρωτοβουλίας ενάντια στην παθητικότητα και τη μηχανική αποστήθιση - όλα αυτά μένουν απ’ έξω.
Τι σχολείο χρειαζόμαστε;
«Στην πραγματικότητα, όμως, το ερώτημα είναι τι σχολείο χρειαζόμαστε. Πώς έχει εξελιχθεί η κοινωνική ζωή έτσι ώστε να ανταποκρίνεται το σχολείο;» τονίζει μιλώντας στην «Εφ.Συν.» η εκπαιδευτικός Βαγγελιώ Δερμιτζάκη, δασκάλα δημοτικού τα τελευταία 20 χρόνια.
«Όλο και περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν πάνω από 10 λεπτά την παράδοση. Η δυσκολία του σχολείου και η ποσότητα της ύλης έχει αυξηθεί, με αποτέλεσμα να κουράζονται περισσότερο τα παιδιά, τα οποία λόγω του ότι είναι παιδιά της οθόνης, έχουν μάθει σε έναν διαφορετικό ρυθμό και βαριούνται στην τάξη».
Οι υπερβολικές διαγνώσεις συμφωνεί ότι είναι ένα κοινωνικό και εκπαιδευτικό φαινόμενο, όχι ψυχολογικό.
«Διαπιστώνουμε μία τάση για διαγνώσεις. Παρατηρούμε ότι ο ιδιωτικός τομέας δίνει με μια ευκολία διαγνώσεις, σε αντίθεση με τον δημόσιο. Πληθώρα παιδιών έρχονται με τη μία ή την άλλη διάγνωση, πολλές από τις οποίες είναι λίγο θολές, όπως η διάγνωση για “διάχυτες μαθησιακές διαταραχές”».
Το «χάπι της υπακοής»
Μία από τις «εύκολες απαντήσεις» στη δυσκολία της ΔΕΠΥ, όπως σε πολλές άλλες ανθρώπινες αντιφάσεις, είναι το φάρμακο, εξηγεί ο Θ. Μεγαλοοικονόμου.
H ριταλίνη -μια αμφεταμίνη που η φαρμακολογική της επίδραση δεν είναι μόνο στα παιδιά με υπερκινητικότητα, αλλά απλώνεται σε μια γενικά ευνοϊκή δράση στη σχολική επίδοση- είχε αποσυρθεί παλαιότερα, λόγω των σοβαρών ανεπιθύμητων παρενεργειών της (εθιστικό κ.λπ.).
Τώρα έχει γίνει το σύμβολο του γρήγορου ναρκωτικού, επαρκούς, σιωπηλού, συμπτωματικού, που, ως διά μαγείας, κάνει πιο προσεκτικό και πιο ήσυχο όποιον είναι πολύ ανήσυχος.
Διαδεδομένο ως το «χάπι της υπακοής», η ριταλίνη είναι φάρμακο της Novartis, «που κυκλοφόρησε συνοδευόμενη από μία μεγάλη διαφημιστική καμπάνια παγκοσμίως».
«Για να διαγνωστεί ΔΕΠΥ πρέπει όχι μόνο τα συμπτώματα να είναι σοβαρού βαθμού, αλλά να εμφανίζονται σε περισσότερα περιβάλλοντα ζωής ταυτόχρονα και, πάνω απ’ όλα, να εμποδίζουν το παιδί να λειτουργήσει όπως θα έπρεπε στο σπίτι, στο σχολείο, με τους φίλους, μόνο του κ.λπ. Η διάγνωση, φυσικά, θα πρέπει να γίνεται ύστερα από σοβαρή κλινική εξέταση και όχι στη βάση ερωτηματολογίων, όπως συνήθως γίνεται, που συμπληρώνονται από γονείς και εκπαιδευτικούς», εξηγεί ο κ. Μεγαλοοικονόμου.
Οι ευθύνες της Πολιτείας
Τα Χριστούγεννα του 2017 ο ΕΟΠΥΥ επιχείρησε να αντιμετωπίσει την υπερδιάγνωση επιφανειακά και όχι στοχεύοντας στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή αναδιαρθρώνοντας το σύστημα δημόσιων υπηρεσιών.
Περιέκοψε τη σχετική δαπάνη και διαπραγματεύτηκε «συλλογικές συμβάσεις» με τα Κέντρα στη βάση της αδιαφιλονίκητης διαιώνισης της λειτουργίας του υπάρχοντος συστήματος.
Οι γονείς βγήκαν μπροστά και διαμαρτυρήθηκαν. Με πρωτοβουλία του υπουργού Υγείας, Ανδρέα Ξανθού, δημιουργήθηκε τότε επιστημονική επιτροπή -με τη συμμετοχή γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων (παιδιάτρων, νευρολόγων, παιδοψυχιάτρων, φυσιάτρων), εκπροσώπων του ιδιωτικού τομέα (ψυχολόγων, λογοπεδικών, λογοθεραπευτών), αλλά και συλλόγων γονέων- με αντικείμενο την εξαγωγή πορίσματος βάσει του οποίου θα κινηθεί η πολιτεία.
Το πόρισμα της Επιτροπής, επικεφαλής της οποίας είναι ο Δ. Αναγνωστόπουλος, θέτει μεταξύ άλλων τις προδιαγραφές για την αδειοδότηση και λειτουργία των Κέντρων από το υπουργείο Υγείας, από το οποίο και θα ελέγχονται.
Προβλέπει ακόμα την ύπαρξη διεπιστημονικής ομάδας, η οποία θα συνεισφέρει στην κατάλληλη διάγνωση και αντιμετώπιση του περιστατικού υπό τη διεύθυνση γιατρού, ο οποίος έχει τη συνολική ευθύνη.
Η οριοθέτηση του ιδιωτικού τομέα μέχρι το ξαναχτίσιμο του σχολείου και της δημόσιας υγείας με προτεραιότητα στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας σε κάθε γειτονιά, για τα οποία έχει δεσμευτεί η σημερινή κυβέρνηση, είναι εξαιρετικής σημασίας.
Η επικέντρωση απλώς στις όποιες ρυθμίσεις για την ίδρυση και αδειοδότηση των ιδιωτικών κέντρων, την τιμολόγηση των παρεχόμενων θεραπειών κ.λπ., είναι πολιτικές πρακτικές που δεν κάνουν άλλο από το να ανακυκλώνουν και να επιδεινώνουν το πρόβλημα.
Μια ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος των όποιων θεραπειών στα παιδιά, θα ήταν συνυφασμένη με την επαρκή στελέχωση των υπαρχουσών δημόσιων παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών και, ταυτόχρονα, με την ίδρυση νέων, ως τη μόνη απάντηση στην πλήρη ιδιωτικοποίηση τους. Με λίγα λόγια, όπως το θέτει ο Θ. Μεγαλοοικονόμου, «χρειαζόμαστε δημόσιες, δωρεάν και υψηλού ποιοτικού επιπέδου υπηρεσίες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου